Piotr Pawłowski: co z czasem zrobić

Chcemy, czy nie chcemy, ale znowu mamy koniec roku. Jedni się cieszą, inni – targani bolesnymi doświadczeniami – wręcz marzą o jego zakończeniu. I nie jest niczym odkrywczym, kiedy mówimy oczywistą prawdę, „jak ten czas szybko leci”. Z reguły jednak wypowiadamy te słowa w momentach, kiedy sprzyja nam szczęście i nie zauważamy „przestojów” prowokujących i zmuszających do refleksji. Często choroba czy wypadek spowalnia naszą aktywność, dając szansę na zatrzymanie się i próbę poszukania odpowiedzi na pytania, kim jesteśmy i dokąd zmierzamy?

W ciągu roku mamy do dyspozycji 12 miesięcy, 365 dni, 8760 godzin, 525 600 minut i 31 536 000 sekund. Od nas – w większości – zależy, jak je wypełnimy. Na ile każdy jest kowalem swojego losu.

„Czas jest najlepszym nauczycielem, ale nieczęsto ma dobrych uczniów...” – twierdził francuski pisarz Francois Mauriac. Tylko od nas więc zależy, czy na koniec każdego roku będziemy odczuwali zadowolenie, czy też żal, że to był znowu stracony czas.

Spróbujmy, idąc tokiem myślenia polskiej pisarki Magdaleny Samozwaniec („Dużo ludzi nie wie, co z czasem robić. Czas nie ma z ludźmi tego kłopotu”), zastanowić się, czy nawet w sytuacji, kiedy tego czasu mamy nadzwyczaj dużo, nie powinniśmy zdać sobie sprawy z tego, że wcale tak wiele go nie mamy…

Drodzy Czytelnicy, z okazji Bożego Narodzenia pragnę słowami Cypriana Kamila Norwida złożyć Wam najpiękniejsze życzenia dobrego, radosnego i rodzinnego czasu oraz odważnych pomysłów na nowy 2018 rok.

Jest w moim kraju zwyczaj, że w dzień wigilijny,
Przy wzejściu pierwszej gwiazdy wieczornej na niebie,
Ludzie gniazda wspólnego łamią chleb biblijny,
Najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie.
Ten biały kruchy opłatek, pszenna kruszyna chleba,
a symbol wielkich rzeczy, symbol pokoju i nieba.
Na ziemię w noc wtuloną, Bóg schodzi jak przed wiekami.
Braćmi się znowu poczyńmy, przebaczmy krzywdy, gdy trzeba.
Podzielmy się opłatkiem, chlebem pokoju i nieba.

Piotr Pawłowski z Zespołem