Rehabilitacja formą rozwoju człowieka

Ludzie poszukują pełnego rozwoju. Pragną dostępu do bardziej godnego życia. Jedną z form rozwoju, umożliwiającą osobie niepełnosprawnej pokonywanie przeszkód w tym procesie jest rehabilitacja. Rozpatrując rehabilitację jako element rozwoju, należy patrzeć na nią jako na proces, który pomaga jak najpełniej realizować indywidualne możliwości człowieka.

Osoby niepełnosprawne w dużo większym stopniu niż inne mogą być narażone na wpływ takich zjawisk, jak: brak możliwości zdobycia pełnego wykształcenia, izolacja społeczna, bezrobocie czy bieda. Podejmowanie rehabilitacji (również społecznej i zawodowej) jest czynnikiem minimalizującym wpływ tych zjawisk.

Współczesna cywilizacja umożliwia ratowanie życia dużo większej liczbie ludzi niż w dawniejszych czasach. Z tym faktem nieodłącznie związany jest inny, a mianowicie, że obecnie cały czas rośnie liczba osób, które z powodu przebytych chorób, urazów czy wad wrodzonych nie są w stanie samodzielnie egzystować lub też rozwiązywać swoich
rozmaitych problemów. Zatem obowiązkiem społeczeństwa jest zatroszczyć się o te osoby, aby ani one, ani ich otoczenie nigdy nie żałowały, że ich życie zostało ocalone. Nie wolno dopuścić do sytuacji, w której medycyna, nauka, postęp techniczny przyczyniają się do uratowania życia dziecka przedwcześnie urodzonego, chorego czy też osoby będącej ofiarą wypadku, aby później pozostawić je same z problemem opieki czy zdobywania środków finansowych na rehabilitację. Osoba niepełnosprawna, której życie zostało uratowane dzięki zdobyczom cywilizacji, ma prawo oczekiwać wsparcia w codziennym życiu i zapewnienia godnych osoby ludzkiej warunków egzystencji.

Równocześnie należy podkreślić, że na osobie niepełnosprawnej również spoczywa obowiązek troski o własną rehabilitację. W proces swojego rozwoju należy wkładać maksymalnie dużo wysiłku w zależności od indywidualnych możliwości. Nie wolno oczekiwać, że społeczeństwo wyręczy nas we wszelkich działaniach związanych z rehabilitacją.

Zaangażowanie w proces własnej rehabilitacji jest formą codziennej realizacji Dekalogu, a konkretnie – piątego przykazania, które brzmi „Nie zabijaj”. Troska o rozwój swojego ciała i utrzymanie jak największej sprawności jest bezpośrednią troską o własne życie i prowadzi człowieka do uświęcania się. Należy jednak pamiętać, że rehabilitacja, jak każda inna forma rozwoju, powinna przede wszystkim przyczyniać się do ubogacania osobowości człowieka i realizowania indywidualnego powołania życiowego.

dr Bawer Aondo-Akaa to 32-letni doktor teologii z Krakowa, pracownik Klubu Jagiellońskiego i pisma „Pressje”. Ma czterokończynowe porażenie mózgowe. Jest ambasadorem Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych. Pracował przy organizacji Światowych Dni Młodzieży 2016, członek ZHR, wolontariusz Szlachetnej Paczki, finalista Konkursu „Człowiek bez barier 2016”, żonaty.