Piotr Pawłowski: mamy przełom

Ubiegły rok zakończył się opublikowaniem 30 grudnia uchwały Rady Ministrów w sprawie Programu kompleksowego wsparcia dla rodzin „Za życiem”. Zawarte w nim propozycje pod wieloma względami są przełomowe i mogą budzić optymizm, jeśli chodzi o sytuację osób z niepełnosprawnością i ich rodzin.

Jestem pod wrażeniem, że tak wiele miejsca w tym Programie poświęcono kwestii aktywizacji zawodowej. Zarówno samych osób z niepełnosprawnością, jak i ich opiekunów, o czym do tej pory w ogóle nie było mowy. To niezwykle nowatorskie podejście, które skupia się na tym, by każdy, kto może i chce pracować, miał możliwość podjęcia zatrudnienia bez względu na niepełnosprawność – swoją lub podopiecznego. Jest to wyjście naprzeciw potrzebom tych rodzin, w których opieka nad osobą z niepełnosprawnością nie pochłania całego czasu. To z myślą o nich w Programie wskazana jest na przykład telepraca, czyli w praktyce łączenie możliwości zarobkowania ze sprawowaniem opieki nad osobą niesamodzielną.

Innym godnym zauważenia pomysłem jest opieka wytchnieniowa, czyli swego rodzaju urlop dla rodziców, sprawujących opiekę 24 godziny na dobę nad dzieckiem z niepełnosprawnością. Wszyscy, którzy wiedzą, jak ciężką pracą jest opieka nad osobami niesamodzielnymi, rozumieją, jak takie wytchnienie jest potrzebne.

Realizacja propozycji zawartych w Programie to ogromne wyzwanie dla wszystkich szczebli władzy w kraju. To nie tylko konieczność nowelizowania aktów prawnych, które wprowadzą w życie zapisy Programu „Za życiem”, ale przede wszystkim wiele nowych zadań dla samorządów. Moim zdaniem ten wysiłek powinien służyć pobudzeniu do aktywności tysięcy ludzi, którzy z powodu niepełnosprawności są bierni zawodowo.

To wymaga już jednak nie tylko deklaracji, ale konkretnych działań, terminów, a przede wszystkim pieniędzy, które posłużą realizacji ambitnych zamierzeń. Nic nie stanie się od razu ani samo. Wszyscy czekamy jednak na konkrety i realne efekty wdrożenia tego Programu. Choć niektórzy pewnie się ze mną nie zgodzą, to ośmielę się nazwać go przełomowym, ponieważ daje on nadzieję na wprowadzenie realnych zmian, które w znaczący sposób poprawią sytuację osób z niepełnosprawnością i ich rodzin.