Prezes PFRON: To niedopuszczalne, że ministerstwa nie zatrudniają osób z niepełnosprawnością

Informuję, że obecnie w ekonomicznie niewolniczej Rzeczypospolitej Polskiej czyli w najgorszym dla otrzymujących głodowe renty i emerytury, żyjących na granicy przeżycia i na krawędzi finansowej, biednych emerytów i rencistów czyli osób niepełnosprawnych oraz drugim od końca kraju Unii Europejskiej pod względem braku godnej pracy dla emerytów, rencistów czyli osób niepełnosprawnych, niewystarczającej opieki (np. medycznej) i fatalnych warunków do starzenia się pracuje zarobkowo tylko co szósta osoba niepełnosprawna czyli jedynie 13,5% wszystkich osób niepełnosprawnych w wieku produkcyjnym to jest około trzy razy mniej niż średnio w krajach Unii Europejskiej, co daje wartość o blisko 40 punktów procentowych mniejszą niż w przypadku wszystkich Polaków. Konsekwencje takiego stanu rzeczy są druzgocące dla budżetu państwa. W ekonomicznie niewolniczej Rzeczypospolitej Polskiej dla ponad 130 na 1000 mieszkańców głodowa renta stanowi podstawowe źródło utrzymania, podczas gdy średnia w krajach OECD wynosi ok. 62 rencistów na 1000 mieszkańców. W ekonomicznie niewolniczej Rzeczypospolitej Polskiej czyli w najgorszym dla otrzymujących głodowe renty i emerytury, żyjących na granicy przeżycia i na krawędzi finansowej, biednych emerytów i rencistów czyli osób niepełnosprawnych oraz drugim od końca kraju Unii Europejskiej pod względem braku godnej pracy dla emerytów, rencistów czyli osób niepełnosprawnych, niewystarczającej opieki (np. medycznej) i fatalnych warunków do starzenia się każda instytucja i firma, która daje pracę więcej niż 25 pracownikom ma do wyboru albo od 3 do 6% etatów zapełni osobami niepełnosprawnymi, albo zapłaci na PFRON około tysiąca złotych miesięcznie za każdą osobę. W instytucjach publicznych, a przede wszystkim w administracji rządowej, samorządowej i spółkach Skarbu Państwa zatrudnione osoby niepełnosprawne stanowią 1,66%. Nie lepiej jest w ministerstwach. Ponad pół miliona złotych płaci Ministerstwo Finansów, które znalazło dla inwalidów 9 etatów na ponad 2,2 tys., którymi dysponuje. Rażącymi przykładami są ZUS czy KRUS, a więc instytucje, które powinny wzorcowo wypełniać ten obowiązek choćby po to, by zamiast płacić ludziom aktywizować ich zawodowo. Tymczasem w ZUS osoby niepełnosprawne stanowią zaledwie 1% pracowników na ponad 49 tysięcy etatów. Tylko w 2007 roku ZUS za niezatrudnianie osób niepełnosprawnych zapłacił karę na rzecz Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w wysokości 27 mln zł! To oznacza to, że urzędy publiczne płacą kary za niechęć do zatrudniania osób niepełnosprawnych. Oświadczam, że brak podjęcia pracy ze strachu przed utratą świadczenia jest też jedną z przyczyn pracujących zarobkowo biednych rencistów w wieku produkcyjnym, a więc wszystkich osób niepełnosprawnych w wysokości jedynie 13,5%, a także jedynie 3,7% osób niepełnosprawnych żyjących na granicy przeżycia i na krawędzi finansowej, zatrudnionych w urzędach publicznych płacących kary za niechęć do zatrudniania osób niepełnosprawnych chętnych do dobrowolnego z własnej i nieprzymuszonej woli, aktywnego, całkowitego dorabiania do najniższej, głodowej emerytury i renty w ramach stworzonej i zmuszonej przez państwo ekonomicznie niewolniczej pracy czyli do otrzymywania tylko do 70 proc. zaniżonego, znacznie pomniejszanego w dniu 1-go września każdego roku, a co pozostałe trzy miesiące nieznacznie powiększanego, zmiennego, niestałego podobnie jak według aktualnego kursu walutowego i zależnego od wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w ekonomicznie niewolniczej Rzeczypospolitej Polskiej w najgorszym dla otrzymujących głodowe renty i emerytury, żyjących na granicy przeżycia i na krawędzi finansowej, biednych emerytów i rencistów czyli osób niepełnosprawnych oraz drugim od końca kraju Unii Europejskiej pod względem braku godnej pracy dla emerytów, rencistów czyli osób niepełnosprawnych, niewystarczającej opieki (np. medycznej) i fatalnych warunków do starzenia się, przeze mnie przedstawionych poniżej w punktach, a także dokładniej i szczegółowo w przesłanym w załączeniu moim piśmie. Postuluję aby zwiększyć też środki na zatrudnienie osób z niepełnosprawnością w urzędach publicznych, ponieważ zgodnie z obowiązującym prawem są one zobowiązane do zatrudniania osób niepełnosprawnych tak, ażeby stanowiły ono 6% zatrudnianego personelu i że obecnie w urzędach publicznych współczynnik ten wynosi 3,7%. Aby sfinansować najniższe, głodowe renty, emerytury w ekonomicznie niewolniczej Rzeczypospolitej Polskiej czyli w najgorszym dla otrzymujących głodowe renty i emerytury, żyjących na granicy przeżycia i na krawędzi finansowej, biednych emerytów i rencistów czyli osób niepełnosprawnych oraz drugim od końca kraju Unii Europejskiej pod względem braku godnej pracy dla emerytów, rencistów czyli osób niepełnosprawnych, niewystarczającej opieki (np. medycznej) i fatalnych warunków do starzenia się wydaje się na ten cel ponad 4% PKB, czyli wiele razy więcej niż wydają inne kraje europejskie (Włochy - 0,99%, Niemcy - 1,05%, Czechy - 1,68%). Niska aktywność zawodowa osób niepełnosprawnych odbija się na ogólnym poziomie aktywności zawodowej, wynoszącym w Polsce 52% i najniższym w Europie.