Hipoterapeuci

Z poduszką na grzbiecie

Na konia wsiada 6-letnia Elizka, dziewczynka z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD) i wrodzoną wiotkością mięśni, która przyszła do stajni ze swoją mamą Alicją. Hipoterapeutki serdecznie witają się z nimi, a wolontariusz Kuba przyprowadza wyczyszczonego przez siebie Berka. Mama wprowadza Elizkę na specjalną rampę, z której mała, z pomocą terapeutki wsiada na grzbiet konia. Rozpoczyna się pierwsza lekcja. Elizka siedzi na grzbiecie prowadzonego przez Kubę Berka. Dziewczynkę asekurują idąca tuż obok Iza, która nie tylko koryguje postawę dziewczynki, ale też cały czas z nią rozmawia. Terapeuta zwraca uwagę na to, jak mały podopieczny siedzi na koniu, dzięki czemu w pełni wykorzystuje terapeutyczne działanie, jakie koński chód ma na ludzkie ciało. Kontakt z koniem i terapeutką pozwala dziewczynce się rozluźnić. I to widać. Elizka śmieje się od ucha do ucha.

– Elizka cały czas robi postępy, niedawno nawet nauczyła się chodzić. Wierzę, że hipoterapia jest jednym z elementów, które wpływają pozytywnie na jakość jej życia – dodaje jej mama, Alicja.

Tymczasem do kolejnej jazdy przygotowuje się 3-letnia Tosia, której towarzyszy jej tata, Sebastian. Dziewczynka jest bardzo rozemocjonowana. Podobnie jak Elizka ma MPD. Przy wsiadaniu potrzebuje pomocy zarówno taty, jak i terapeutki. Aby zapewnić dziewczynce maksymalny komfort i bezpieczeństwo, Iza siada na koniu za nią i ją asekuruje. Na kłębie (przedniej części grzbietu, tuż przed szyją konia) zostaje umieszczona specjalna poduszka, na której dziewczynka może się oprzeć.

– Już po pierwszym miesiącu można było zauważyć zmianę na lepsze. Widzieliśmy to my, jak i przychodząca do córki rehabilitantka – odpowiada mi tata dziewczynki, gdy Berek oddala się na padok. – Tosi poprawiło się ułożenie kręgosłupa i balans ciała. Ruch konia sprawia, że Tosia uczy się zachowywać równowagę i jednocześnie rozwija swoje mięśnie. Dzięki temu umie np. już samodzielnie siadać – wylicza.

Pan Sebastian zauważa także zmiany w zachowaniu córeczki.

– Moja córka pokochała konie. Gdy je widzi, cała się śmieje, a jak wsiądzie na grzbiet, to jest jednym wielkim szczęściem – mówi.

Zadowolona z postępów podopiecznej jest terapeutka Iza. Wspomina, że kiedy Tosia pierwszy raz usiadła na koniu, nie była w stanie złapać równowagi i płakała.

Spinacze na uszach

Po Tosi na konia wsiada dziesięcioletni Bartek, któremu towarzyszy dziadek. Chłopiec jako kilkulatek przebył poważną operację usunięcia glejaka. Nie chodzi samodzielnie i prawie cały czas musi być asekurowany przez opiekuna. Pomimo obaw towarzyszącego mu dziadka chłopcu zgrabnie, choć nie bez pomocy, udaje się usiąść na końskim grzbiecie.

Celem hipoterapii Bartka jest m.in. nauka koordynacji i planowania ruchów. Terapeutka prosi go o wykonanie prostego ćwiczenia.

– Masz tu dwa spinacze, wybierz sobie jeden i przypnij go do końskiej grzywy. A teraz weź drugi i przypnij go jeszcze dalej – kontynuuje ćwiczenie. Chłopiec w skupieniu wykonuje polecenia terapeutki i po jakimś czasie udaje mu się przyczepić spinacz w pobliżu końskich uszu.

– Brawo! - chwali ucznia Iza Linde.

Jako czwarta na zajęcia przyjeżdża z mamą poruszająca się na wózku Angelika. Dziewczynka ma MPD. Z rozmowy z mamą wynika, że, za sprawą hipoterapii udało się zaszczepić pasję jeździecką rodzeństwu Angeliki – brat wybrał się nawet na obóz jeździecki razem z Izą Linde i teraz zadręcza mamę (która twierdzi, że mimo strachu też wsiądzie na konia) prośbami o kupno wymarzonego wierzchowca.

Mama dziewczynki w bardzo szczerej rozmowie opowiada mi o drodze, jaką Angelika musiała przejść w swoim zaledwie kilkuletnim życiu.