Osoby przewlekle chore na rynku pracy

Sytuacja na polskim rynku pracy nie prezentuje się najlepiej. Z problemem bezrobocia borykają się młodzi ludzie, którzy rozpoczynają swoją karierę zawodową, oraz osoby po 50. roku życia. Jak więc w tak mało komfortowych warunkach gospodarczych radzą sobie osoby przewlekle chore? Nasuwa się pytanie, dlaczego zatrudnienie pacjentów cierpiących na autoimmunologiczne choroby zapalne stanowi dzisiaj wyzwanie dla pracodawcy?

Sytuacja osób przewlekle chorych przez cały okres przemian ustrojowych w Polsce miała dynamiczny charakter. Dotychczasowe formy wsparcia ulegały daleko idącym przeobrażeniom – powstawały nowe formy organizacyjno-prawne, służące integracji społecznej osób chorych, ale również aktywizujące zawodowo tę grupę.

Obecnie w Polsce istnieje wiele stowarzyszeń, które działają na rzecz pacjentów z różnych obszarów chorobowych. Osoby, które są pod opieką takich organizacji, działają bardzo aktywnie. Osoby przewlekle chore przeważnie mają wykształcenie wyższe, znają języki obce i są w pełni gotowe do podjęcia pracy zawodowej. Barierą przed wejściem na ścieżkę kariery jest właśnie choroba, która w dużej części przypadków jest niewidoczna. Z pomocą przychodzą im założyciele organizacji i stowarzyszeń, które organizują wiele kursów, szkoleń, umożliwiających pacjentom zdobycie narzędzia do podjęcia ciekawej pracy zawodowej.

Warto więc się zastanowić, jakie są główne powody, przez które pracodawca boi się czy też nie chce zatrudnić osoby chorej? Z pewnością może to wynikać z mniejszej wydajności, jak i braku możliwości pracy na wszystkich stanowiskach. Pracodawca powinien zdać sobie sprawę, że osoba chora nie może pracować w pełnym wymiarze godzin, ze względu na specyfikę choroby.

Niestety w Polsce większość osób przewlekle chorych pozostaje bierna zawodowo. Oferty pracy dla pacjentów cierpiących na choroby przewlekłe powinny uwzględnić specyfikę potrzeb i trudności chorych. Dlatego też, aby zatrudnienie osoby przewlekle chorej było długoterminowe i satysfakcjonujące zarówno dla pracownika, jak i pracodawcy, rekomendowane jest stworzenie odpowiedniego modelu monitoringu i wsparcia. Firmy, które dopiero zdobywają doświadczenie w tym zakresie, mogą oczywiście skorzystać z wiedzy organizacji pozarządowych, które zajmują się aktywizacją zawodową osób z niepełnosprawnością.

Organizacje te nie tylko znają realia wprowadzania osób z niepełnosprawnością na rynek pracy, ale również dysponują zapleczem specjalistów oferujących wsparcie w relacji pracownik – pracodawca. Warto popularyzować ideę oraz wiedzę na temat korzyści, jakie z tego płyną. Przekłada się to na wymierny zysk ekonomiczny, pełni również ważną rolę w wymiarze społecznym. Bardzo ważny jest także aspekt wizerunkowy. Firma, która zatrudnia osoby chore lub niepełnosprawne, udowadnia, że jest społecznie odpowiedzialna, dowodzi swojej nowoczesności, zwiększa konkurencyjność i wpisuje się w światowe trendy.

Nie ulega wątpliwości, że praca jest niezwykle ważnym elementem życia. Sprawia, że czujemy się pełnoprawnymi członkami społeczeństwa, pozwala nam na rozwój, a także spokojną egzystencję. Dla wielu osób w Polsce, dotkniętych różnymi schorzeniami, odnalezienie się na rynku pracy, często stanowi barierę nie do pokonania. Na takie trudności natrafiają między innymi osoby chore na autoimmunologiczne choroby zapalne oraz zakażone wirusem HCV, którym to dedykowany jest ogólnopolski projekt „Zwyczajnie Aktywni”.

Głównym celem, podejmowanej już po raz trzeci, inicjatywy jest wsparcie organizacji, a poprzez ich działania, wspieranie pacjentów w zwiększeniu ich szans na utrzymanie dotychczasowej aktywności zawodowej i jej ewentualny rozwój. Dzięki aktywności zawodowej chory ma szansę wzmocnić własne zasoby, w tym również osobowościowe, jak poczucie własnej wartości, skuteczności i kontroli. Z kolei wiara w siebie i samoakceptacja stanowią źródło zaufania w siły zdrowotne i przeświadczenie o własnej zaradności. Niezwykle ważne jest, by pracodawcy mieli na uwadze fakt, że praca pozwala również na oderwanie się od spraw związanych z chorobą bądź niepełnosprawnością i ogranicza wywołane stanem zdrowia poczucie alienacji.