Szkoła na szóstkę

Tymczasem ja przechodzę do sali obok, gdzie zajęcia z plastyki ma klasa 3a, w której uczy się czwórka dzieci z niepełnosprawnością: Dominik, Michał, Zofia i Adrian. Uczniowie mają za zadanie pomalować papierowe talerze według narysowanego kolorową kredą na tablicy wzoru. Ze względu na obecność dziennikarza z aparatem uczniom trochę trudno skupić się na zadaniu. Zwłaszcza Michał jest podekscytowany tym, że jego zdjęcie znajdzie się w gazecie. Siadam na końcu sali z asystentem Pawłem Kuną.

– Oprócz zajęć w klasach z innymi dziećmi uczniowie z niepełnosprawnością mają też lekcje indywidualne, na przykład z matematyki – opowiada Paweł Kuna. – Matematyka jest bardzo trudnym przedmiotem, zwłaszcza teraz, kiedy wprowadzamy tabliczkę mnożenia. Zaczynamy od prostych zadań na przykładach – dodaje.

Każdy z jego podopiecznych ma indywidualny program nauczania, dostosowany do możliwości. Szkoła przyjęła strategię, by dzieci z niepełnosprawnością miały jak najwięcej zajęć ze swymi zdrowymi rówieśnikami i tylko uzupełniały je w ramach lekcji indywidualnych. O tym, jak elastyczne podejście do potrzeb uczniów ma dyrekcja szkoły w Łajskach, może świadczyć przykład Jeremiasza Popiela, wybitnie uzdolnionego plastycznie osiemnastolatka z autyzmem, który, będąc uczniem szkoły w Łajskach realizuje program liceum w ramach lekcji indywidualnych. Przerwy spędza jednak z innymi uczniami. Jeremiasz zdobywa edukację w komfortowych dla siebie warunkach, a szkoła jako jedna z nielicznych w kraju, ma ucznia, którego prace były już wystawiane w Muzeum Narodowym.

– Kiedy przychodzi do nas dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności, to jest tam napisane, czego ono nie potrafi. My musimy znaleźć to, co ono potrafi – jego talent i umiejętności. Najważniejsze jest to, że poszukujemy talentów i staramy się je wspierać – mówi dyrektor Marek Tarwacki.

Szkoła od początku stara się, by uczeń z niepełnosprawnością zyskał asystenta.

– Bierzemy pod uwagę możliwości psychofizyczne dziecka. Czasem jednemu uczniowi przysługuje jeden, przyporządkowany mu asystent, a czasem jeden asystent obsługuje dwoje lub troje uczniów – mówi Magdalena Baranowska. – Uczniowie z niepełnosprawnością mogą liczyć na dopasowane do ich potrzeb zajęcia specjalne – integrację sensoryczną, zajęcia z logopedą, basen, lekcje wyrównawcze – dodaje.

Terapeutka podkreśla, że pracuje też z uczniami pełnosprawnymi, których uświadamia, na czym polega dana niepełnosprawność i dlaczego np. osoba z autyzmem czasem podskakuje lub mówi sama do siebie

Jeden lubi piłkę, a drugi pogadać

– Swego czasu gościliśmy u siebie uczniów z innej szkoły. Podczas obiadu chłopiec z autyzmem zaczął głośno mówić sam do siebie. Nasi uczniowie nie przejęli się tym. Tylko jeden uczeń powiedział mu, by skupił się na jedzeniu. Za to dzieciaki z tej drugiej szkoły były w ciężkim szoku. Wtedy jeden z naszych uczniów zareagował. Wytłumaczył, że ten gadający do siebie chłopak to jego kolega i on tak po prostu ma. Jedni lubią grać w piłkę, a on lubi sobie poopowiadać – wspomina Magdalena Baranowska.

Najlepiej to widać na przerwach – dzieci razem bawią się, ganiają i rozmawiają. Trudno nawet zorientować się, które z nich ma niepełnosprawność, a które nie. Nie ma tu tego, przed czym przestrzegają sceptycy edukacji włączającej, czyli oddzielnych grup rówieśniczych. Dzieciaki razem robią szum i po równo dają się we znaki dyżurującym na korytarzu nauczycielom.

– Stały kontakt z osobami z niepełnosprawnością bardzo wpłynął na mój światopogląd – przyznaje Wiktoria Więch, uczennica III klasy gimnazjum, która uczyła się w Łajskach, gdy w szkole zdecydowano się wprowadzić edukację włączającą. – Inaczej postrzegam osoby z różnymi rodzajami niepełnosprawności. Na przykład, gdy na ulicy widzę osobę z autyzmem, która zachowuje się w dziwny sposób, to nie jest to dla mnie szokiem. Nabrałam wrażliwości wobec potrzeb innego człowieka i nauczyłam się dostrzegać jego wartość – dodaje.