Piotr Kalinowski, Człowiek bez barier 2009

Niezależność we krwi

"Nie można się cofać, trzeba cały czas myśleć do przodu. Nie ma rzeczy niemożliwych, tylko ludzie zbyt szybko się poddają."

Piotr Kalinowski ma 26 lat. Razem ze swoją dziewczyną Magdą mieszka nieopodal Bredynek, niewielkiej wsi, ok. 40 km na wschód od Olsztyna. Piotr zawsze był bardzo niezależny. Nie miał jeszcze 18 lat, gdy wyprowadził się od rodziców. Po konflikcie z nauczycielem nie ukończył technikum samochodowego. Pracował na budowach w Łodzi i Warszawie. Właśnie przy tej pracy, sześć lat temu, opiłek metalu wbił mu się w lewe oko, odklejając siatkówkę. Cztery lata później, w sierpniu, w taki sam sposób stracił wzrok w drugim oku.

Oślepnięcie w wieku 24 lat to był cios dla tego aktywnego człowieka. Nie ukrywa, że nie wiedział, co ma ze sobą zrobić, miał nawet problem z alkoholem. Zrozumiał jednak, że wegetacja do niczego nie prowadzi. Podniósł się i zaczął życie na nowo z tym, co mu zostało. Nie narzeka. Znakomicie radzi sobie w nowej sytuacji. Nie siedzi w domu, myśląc o operacji, która mogłaby mu dać choć poczucie światła. Zresztą zabieg wyklucza wysiłek fizyczny, a kto wówczas pracowałby w gospodarstwie?

Stereotypy na wsi

To właśnie przekazane przez rodziców gospodarstwo stało się domeną Piotra. Dziś jest on wzorem do naśladowania nawet dla sprawnych rolników. Wzbudza we wsi podziw, ale i zawiść. Część ludzi czasem szepcze, że on oszukuje, musi coś widzieć. Wydaje się im, że osoba niewidoma, do tego na wsi, powinna siedzieć przed kościołem i prosić o datki.

Piotr przełamuje ten stereotyp. Za żadne skarby nie pójdzie do opieki społecznej.

– Trzeba mieć trochę honoru – podkreśla.

Artykuł pochodzi z magazynu „Integracja”, nr 6/2009