Odpłatność za transport sanitarny

Chory nie płaci za przejazd karetką w razie nagłego przypadku lub konieczności kontynuacji leczenia, a także wtedy, gdy niepełnosprawność ruchowa uniemożliwia mu korzystanie z transportu publicznego.

Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U.04.210.2135) oraz rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie wykazu grup jednostek chorobowych, stopni niesprawności oraz wysokości udziału własnego świadczeniobiorcy w kosztach przejazdu środkami transportu sanitarnego (Dz.U.04.275.2731) to akty prawne, które regulują kwestię odpłatności za transport sanitarny.

Art. 41 ustawy wymienia sytuacje, w których choremu przysługuję bezpłatny transport:
1. Świadczeniobiorcy, na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego, przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego, w tym lotniczego, do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń we właściwym zakresie, i z powrotem, w przypadkach:
1) konieczności podjęcia natychmiastowego leczenia w zakładzie opieki zdrowotnej;
2) wynikających z potrzeby zachowania ciągłości leczenia.
2. Świadczeniobiorcy, na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego, przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego - w przypadku dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej korzystanie ze środków transportu publicznego, w celu odbycia leczenia - do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń we właściwym zakresie, i z powrotem.

W pozostałych przypadkach transport sanitarny jest odpłatny lub częściowo odpłatny. Zasady tej odpłatności reguluje wymienione powyżej rozporządzenie. To czy odpłatność będzie pełna czy częściowa zależy od, określonego przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, stopnia niesprawności (nie należy mylić ze stopniem niepełnosprawności). Osoby z I stopniem niesprawności, czyli zdolne do samodzielnego poruszania się i korzystania z transportu publicznego bez stałej pomocy innej osoby, zapłacą za pełny koszt przejazdu, czyli 100%. Osoby z II stopniem niesprawności, czyli zdolne do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale potrzebujące albo dostosowanego do potrzeb niepełnosprawnych środka transportu, albo asysty przy korzystaniu z transportu publicznego, zapłacą 60% kosztu transportu.

Aktualizacja: redakcja, 8 lutego 2005 r.

Autor: Anna Tucholska, RK
Opracowanie: AG (redakcja ngo.pl)

Informacja pochodzi z portalu www.ngo.pl